Mijn ademjuffer vlindert echt,
rond namaakfietsen zonder wielen
en wandelbaantjes met fossielen
(elk botje stapvoets neergelegd).
Soms wou ik wel een rek vernielen
of tegenspreken wat ze zegt:
is driftig hijgen echt zo slecht?
het hart zit mij toch op de hielen?
De ademjuffer, lief en mooi,
komt zorgzaam mij de vinger meten.
Haar lichte toets en mijn geklooi
verbloemen wat wij beiden weten:
ooit maakt een vleermuis mij tot prooi.
Dan zal ze mij weer snel vergeten.
Sonnetjes 