O, al de klokken die ons telden
van ochtendrond tot avonduur
de straten waar van muur tot muur
verhitte mensen mensen kwelden!
Ik fietste weg uit walm en vuur
de zoele nacht in naar de velden
van krekelzang en sprookjeshelden
de handen stevig aan het stuur.
Een fabeldier kwam aangevlogen.
Het zeilde neer, het plantte iets
van goud of zilver voor mijn ogen
en in dat schijnsel zag ik niets
dan wilde waas en schitterbogen:
het blies me bijna van de fiets.
Sonnetjes 