Soms welt er onbestemd verlangen
naar iets, je weet niet wat en waar,
waarnaar. Het lijkt of hier en daar
de heimwee dwaalt door lege gangen;
het neuriet wat, het raakt een snaar,
de tonen zijn niet goed te vangen
maar komen je met onrust prangen,
de ritsel van een fluisteraar.
Een soort gemompel in je oren
van woorden waar je heen zou gaan,
van vergezichten ooit verloren,
gezichten die je kon verstaan,
een echo die je nog wou horen.
Je zou zo graag naar hiervandaan.
Sonnetjes 