Dus na mijn dood resteert een zaadje?
Verkruimeld diep in korrelgrond
zoek ik misschien nog ochtendstond
tast wriemelkiemend naar een gaatje
naar licht naar zon naar hemelrond,
ja zwarte aarde ik verlaat je!
Ik frommel ik ontvouw dat blaadje
stuw tengels groen en rode mond
de wiegwaai in, waar bijen zoemen
van sprietentop naar bloesemknop
en mag ik ook de vlinder noemen?
Ooit woelden vragen door mijn kop.
Wat weten, denken, voelen bloemen?
Die vragen komen hier niet op.
Sonnetjes 