Een vuursteensaga van de Kelten
getuigt hoe eens toen Odin vocht
toen hij vergeefs naar liefde zocht
zijn hitte ieder dier deed smelten
zijn hartstocht blies een vlamgedrocht
verzengde benen kaal tot stelten
liet schedels knekelvuilnisbelten
waarop geen sprietje groeien mocht
zijn asem schroeide mensenharen
tot as op warrelwind van rook
uit leeggedropen zand kwam varen:
de hele wereld woei tot spook
zelfs vissen kookten waar ze waren.
Zo woedend smeulen wij toch ook?
Sonnetjes 