Een oude hond verbijt zijn spijt.
Te vaak had hij een vriend gebeten
en vaker nog een lief vergeten;
ja heel de wereld gaf hij schijt.
Te laat zag hij dat liefde slijt.
En reuk. Had hij het maar geweten!
Wie op de snuffel rond blijft keten
raakt ooit versleten. Alles kwijt —
zo lijdt hij nu zijn laatste dagen.
Zo traag. Zo moe. Zo ongezond.
Zo kil. Zo eenzaam, zo verslagen,
zo zonder blaf. Maar ja, hij vond
het altijd laf een lik te vragen.
Dat doe je niet. Je blijft een hond.
Sonnetjes 