(nieuwjaar 2020)
De bomen zijn hun ruis verloren.
Dat ruisen ligt nu afgemat
en bruin op het verpieterpad.
Er zijn geen merels meer te horen.
Wel ritselt hier een afvalblad.
Ze kreunt “Was ik maar nooit geboren!
Ik mis mijn boom! En van tevoren
wist niemand – Wat? Je trapt me plat?”
Ik snap die boosheid, angst en pijn.
Straks komt de winterregen plenzen.
En wat kan ik zo’n blad nog wensen?
Het wroeten van een everzwijn?
Maar jou wens ik: de beste mensen.
Die onze voorjaarsblaadjes zijn.
Sonnetjes 