Over mijzelf

Mijn naam is Henk van Setten. Wie ben ik? Dat is geen eenvoudige vraag. Hier is een Daguerreotype waarvoor ik in het jaar 1850 roerloos poseerde:

Over mijn ware leeftijd zal ik verder niets zeggen (inderdaad, onze bijna-onsterfelijkheid blijft een van de best bewaarde geheimen van de verborgen Elite waartoe ik al enkele eeuwen behoor).

In de laatste decennia van de vorige eeuw werkte ik als historicus binnen een vakgroepje dat inmiddels spoorloos is verdwenen in de moderne afgrond. Ik schreef artikelen en studies, zoals In de schoot van het gezin over de geschiedenis van het opvoeden — alles nu niet meer zo relevant. Ook een kleine roman, Messerschmitt. Mijn leukste boekje was waarschijnlijk Toverpleister, een bundel van ouderschaps-columns voor de Volkskrant (een krant die op de een of andere manier overeind is gebleven). Iets van mijn vergeten vroegere werk zou je wellicht nog kunnen terugvinden in een winkel met tweedehands boeken.

Het lot bracht me in steden als Groningen, Nijmegen en Amsterdam. Echt gelukkig was ik daar niet altijd. Begin deze eeuw werd ik zwaar geraakt door de vermeende zinloosheid en mislukking van mijn bestaan: een midlifecrisis die implodeerde tot een diepe, langdurige depressie. In denken en voelen verlamd, belandde ik een paar keer aan de rand van de dood.

Uiteindelijk lukte het me onverwacht goed om toch weer op te krabbelen. In de afgelopen tien jaar heb ik een nieuw, dat wil zeggen meer hanteerbaar leven opgebouwd. Minder onrustig. Aan de rand van het land. Ook zonder corona-crisis ontmoet ik nu op een doorsnee dag meer bomen dan mensen (soms ook meer koeien en paarden). En eerlijk gezegd: voor mij werkt dit prima. Je zou kunnen zeggen dat ik niet alleen mijn omgeving, maar ook mijzelf verregaand heb versimpeld.

Een van de dingen die ik weer opgepakt heb, was het sonnetjes-schrijven. De laatste tijd mailde ik die soms aan vrienden en bekenden en familie. Dit blog neemt nu (sinds 2020) de plaats van die mailtjes in: als handig medium om allerlei anderen nu en dan een leuk sonnetje in de maag te splitsen.

Wat zal ik verder zeggen over mijzelf? Niets. Je hoeft mij ook niet te zoeken op Facebook, Twitter of zo, want daar doe ik uit principe niet aan — ik ben een van de geluksvogels zonder profiel.

Goed?

Als een van mijn sonnetjes je nu even aan het lachen kan maken, dan is het wat mij betreft helemaal goed.