Mijn bootje deint van nu naar later
door babbelkabbel naar het strand,
naar minder golvend buitenland
van trage ruis en vage snater.
In schemerdiepte zag ik zand
zag vissen glijden: ver van klater,
in stille sabbel, zwarter water,
de schimmen van de onderkant.
Hier boven gaan de dromen zweven.
De schittering weerspiegelt zacht
hoe flarden komen langsgedreven
op rimpeling van fluisternacht.
Het klotsen is de klop van leven:
bewustzijn dat nog even wacht.
Sonnetjes 